Schuuropruiming
Deze column verscheen op 27 november 2015 in de Trouw. En is de eerste column in een serie van 5 waarin ik de Klimaattop van Parijs beschouwde.
Ik verzamel oplossingen. En stop ze in een doos. Zo verzamelde ik de afgelopen jaren een hele kastwand vol in de schuur. Rijen knipsels met oplossingen voor het grootste probleem van onze tijd: het veranderend klimaat. Hoe dring je de uitstoot van broeikasgassen terug, in een tijd waarin economische groei dé oplossing lijkt voor ál onze problemen, en deze groei tot nu toe vooral werd gerealiseerd door ongebreideld energiegebruik, opgewekt door het verbranden van fossiele brandstoffen?
Ze staan eenzaam in de schuur, de knipsels. Ze stammen grotendeels uit een tijd dat ik mijn blijdschap bij het vinden van een nieuwe oplossing alleen deelde met mijn man. Samen de krant lezen werd jarenlang wreed verstoord door mijn eureka-momenten. Al knippend rond de gevonden sleutels voor het afwenden van een klimaatramp, deelde ik mijn hoop op een veilige toekomst voor onze kinderen.
Tegenwoordig Twitter ik. De schaar blijft liggen. In stilte lezen wij de krant.
Twee weken geleden haalde ik flink de bezem door de oude knipsels. Terugblikkend zie ik dat veel ideeën intussen mainstream zijn geworden. Veel bedachte oplossingen komen op hetzelfde neer. Maar bij één knipsel stokte mijn adem. Poolreiziger Marc Cornelissen kijkt me aan, vanaf een tijdschriftcover uit 2007.
In 2009 vroeg ik of Marc, als ooggetuige van de snel veranderende situatie op de Noordpool, of hij op de kinderklimaattop wilde komen spreken. Hij gaf me het advies om zijn jonge collega Philip de Roo uit te nodigen. Jarenlang werkten Philip en ik daarna samen. Hij raakte de kinderen in het hart, en mij trouwens ook, zoals hij op de kindertop gedreven over zijn liefde voor de natuur vertelde en over zijn indrukwekkende expedities.
Ondanks maandenlange voorbereidingen en hun jarenlange ervaring, zakten Marc en Philip in april dit jaar tijdens klimaatonderzoek door het dunne poolijs en verdronken in het ijskoude water. Marc 46 jaar oud, Philip net 30. Marcs lichaam kwam terug naar Nederland, maar Philip is nog steeds niet gevonden. Bij de herdenkingsdienst werd zijn slee symbolisch de kerk uitgedragen. Het was dezelfde slee die hij meenam naar de eerste kinderklimaattop.
Klimaatwetenschappers verzamelen met gevaar voor hun leven steeds meer nieuwe data, supercomputers rekenen steeds weer nieuwe klimaatmodellen door, we krijgen steeds meer kennis over wat mensen beweegt en wat niet... Maar we kunnen kennis verzamelen tot we een ons wegen: hoeveel kennis hebben we nog nodig, voordat er serieus wordt ingegrepen? De chaos in de wereld is al groot genoeg.